Angeles po mojemu

- C-co? Co się dzieje? – zapytał nie przytomny Pablo i wyskoczył z łóżka. - Już wiem o co chodzi z tymi kierunkami i barem w środku. – powtórzyłam, kiedy German usiadł na łóżku całkowicie przytomny. - Tak? Wzięłam plan miasta i znalazłam bar z tajemniczym stolikiem. Następnie ołówkiem wyrysowałam różę, której środek był w owej knajpie. - Kapujecie? - Czekaj… czyli to pokazuje… - …następne punkty, które mamy odwiedzić? – dokończył Pablo. - Dokładnie! Tylko trzeba tam iść jeszcze raz i zmierzyć długość wszystkich strzałek. - Bo? – pytali. - Bo nie wiemy co dana strzałka wskazuje za punkt. Długość będzie będzie odpowiadała odległości w terenie. - Czyli rano kierunek knajpa? – zapytał Pablo. - Bezsprzecznie – odpowiedziałam.   Następnego dnia wstaliśmy i wyszliśmy po jeepa z zamiarem zjedzenia dobrego śniadania. - Tuż obok plaży, między księgarnią a sklepem z pamiątkami jest genialny bar kanapkowy. – powiedziałam znad planu miasta. - Jak obok plaży to pew...

- T-tak. - odpowiedziałam niepewnie. - A o co chodzi?  - Znałem twojego wuja. - uśmiechnął się barman.  Był starszym człowiekiem o bladej, jak na mieszkańca tego kraju, karnacji; siwym wąsie i zmarszczkach przy oczach. Miał na sobie granatową koszulę z podwiniętymi rękawami i od pasa w dół fartuch.  - Wiesz, że usiadłaś przy tym samym stoliku przy którym zawsze siadał twój wuj, kiedy przychodził tu sam lub z dwoma, trzema osobami? - usmiechnął się. - Ja bym na twoim miejscu dokładnie obejrzał ten stolik. - puścił u oczko i zaczął wycierać jedną ze szklanek.  - Tak pan myśli? - zapytałam.  - Oj, nie mów do mnie "pan" tylko po imieniu. Francisco - podał mi dłoń, a ja ją uścisnęłam.  - Angie.  - Jakbyś czegoś potrzebowała, to wpadaj. Sporo wiem o tym miejscu. I twoim wuju. Warto tu wpaść któregoś wieczoru. - uśmiechnął się dobrotliwie, a na ladzie postawił trzy szklanki świeżo wyciskanego soku z lokalnych pomarańczy.  Wróciłam do s...

To było ciężkie kilka dni. Olga cały czas za mną chodziła i powtarzała, że mam uwarzać na terrorystów i innych gangsterów; Federico chodził i błagał, żebym go wzięła ze sobą,   Ramallo co chwilę powtarzała "pamiętaj o paszporcie". Przez te dni można było dostać szewskiej pasji, szczególnie, że wyjazd zbliżał się, a ja obawiałam się że czegoś nie spakowałam.Violetta i Ludmiła prosiły abym przywiozła ze sobą jakichś przystojnych brazylijczyków. W końcu nadszedł dzień wyjazdu. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi i wyszliśmy przed dom, gdzie zapakowaliśmy walizki, a Ramallo czekał już w aucie. Pablo miał do nas dołączyć na lotnisku. Kiedy byliśmy na miejscu pożegnałam się z Ramallo dając mu całusa w policzek i ruszyliśmy z walizkami do budynku lotniska. - Szukaj Pablo – poleciłam Germanowi. - Mam nadzieję, że się nie spóźni. – mruknął myśląc, że nie dosłyszę. - Och uspokój się już. Zachowujesz się jak dziecko… - upomniałam go , kiedy ujrzałam wśród tłumu mojego prz...

Poprzedni post został został opublikowany... wczoraj? Jeden dzień - i taki szybki odzew? Jestem w niebie, dziękuję za te dwa przemiłe komentarze, cieszę się że ktoś mnie jeszcze czyta i pamiętajcie, że w piątek pojawi się 56 rozdział opowiadania, a w Wigilię lub pierwszy dzień świąt wstawię coś ekstra (może jakąś jednorazówkę inną niż powinna być...?) Dzięki wielkie jeszcze raz i czytamy się w piątek ;* ~Kasiula ;)

  Siema, przychodzę z pytaniem czy jest jakikolwiek sens pisania ciągu dalszego tego opowiadania. Trochę się nad tymi 55 rozdziałami starałam; wiem, że nie zawsze było ciekawie i fajnie, ale ostatnio wymyśliłam mega przygodę dla naszej ukochanej "pary" i od jakiegoś czasu nie widzę żadnego odzewu. Nie wiem czym jest to spowodowane, ale troche słabo. Biorąc pod uwagę to wszystko... nie zniechęcam się. Od piątku będę dodawać rozdziały, może nawet co drugi dzień, żeby jak się komuś będzie nudziło wbił i mógł sobie poczytać... Miło było Was czytać :D ;) ~Kasiula ;) PS. *chamska reklama* zapraszam Was na mojego Instagrama ;) xD -  @kklubworld