Rozdziała 57

- T-tak. - odpowiedziałam niepewnie. - A o co chodzi? 

- Znałem twojego wuja. - uśmiechnął się barman. 

Był starszym człowiekiem o bladej, jak na mieszkańca tego kraju, karnacji; siwym wąsie i zmarszczkach przy oczach. Miał na sobie granatową koszulę z podwiniętymi rękawami i od pasa w dół fartuch. 

- Wiesz, że usiadłaś przy tym samym stoliku przy którym zawsze siadał twój wuj, kiedy przychodził tu sam lub z dwoma, trzema osobami? - usmiechnął się. - Ja bym na twoim miejscu dokładnie obejrzał ten stolik. - puścił u oczko i zaczął wycierać jedną ze szklanek. 

- Tak pan myśli? - zapytałam. 

- Oj, nie mów do mnie "pan" tylko po imieniu. Francisco - podał mi dłoń, a ja ją uścisnęłam. 

- Angie. 

- Jakbyś czegoś potrzebowała, to wpadaj. Sporo wiem o tym miejscu. I twoim wuju. Warto tu wpaść któregoś wieczoru. - uśmiechnął się dobrotliwie, a na ladzie postawił trzy szklanki świeżo wyciskanego soku z lokalnych pomarańczy. 

Wróciłam do stolika i podałam moim towarzyszom po szklance. 

- Ponoć powinniśmy się przyjżeć temu stolikowi. - powiadomiłam ich. 

- C-co? - zapytali obydwaj zerkając na mnie znad planu miasta. 

- Nic, nic. Potem pogadamy, jak ochłoniecie. 

Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Violetty. Powiadomiłam ją, że u nas wszystko dobrze, żeby ucałowała od nas wszystkich, a ona życzyła mi powodzenia. Przyda się biorąc pod uwagę... moich pomocników. 

Kiedy zjedliśmy obiad dokładnie przyjrzeliśmy się blatowi stołu. 

Ale ileż można zobaczyć w gładkiej powierzchni siemnego drewna? Nic. 

Już miałam wstawać od stołu, kiedy coś mnie tknęło i klękając zajrzałam POD blat. Dotknęłam palcem wyżłobień w prawym rogu drewna. Było tam wyryte coś... podłóżnego... potem jakieś literki. 

Przyjżałam się bliżej, starając się jednocześnie nie zwracać na siebie uwagii tubylców i turystów, gdy...

No tak! To róża kierunków. Tu jest północ, N, w tym miejscu S. Wszystko jasne. 

- German podaj mi notes i coś do pisania. - poleciłam wyciągając dłoń ponad stół. 

Podał mi do ręki ołówek i notes i wyrysowałam prawie identyczną różę u siebie w notesie. 

Kiedy skończyłam wstałam, otrzepałam kolana i wzięłam do ręki plecak. 

- Możemy iść teraz na plażę. - uśmiechnęłam się jak gdyby nigdy nic i wyszłam z lokalu, machając wcześniej Francisco. 

Dogonili mnie w połowie ulicy i szli po moich obu stronach. 

- O co chodzi? Co znalazłaś? - pytali mnie, a ja bez słowa skręciłam na podest kierujący na plażę.

 Usiadłam przy drewnianym stoliku, pod słomianym parasolem. Takich było nad oceanem mnóstwo. Tutaj, na plaży wiał lekki wiaterek. Ludzie siedzieli lub leżeli i leniuchowali pod parasolami, inni grali w siatkówkę plażową, jeszcze inni ubierali maski i okularki i biegli do ciepłego oceanu wykąpąć się w słońcu. 

Mężczyźni obsiedli mnie w dwóch stron i nachylili się do notesu, który trzymałam w dłoni. Otworzyłam go i pokazałam in rysunek. 

- To róża kierunków.  - powiedział German. 

- Wiesz, że to nic nadzwyczajnego? - zapytał mój przyjaciel. 

- Dobrze. Ale ten barman powiedział, że to zawęzi poszukiwania i ulatwi rozwiązywanie zagadki. - stwierdziłam. 

- Tak ci powiedział? - zapytał German. 

- Nie, ale mogłam to łatwo wywnioskować. Powiedział, że "dokładnie przyjrzałby się stolikowi". Przyjrzałam się i mam efekt. 

- Ale Angie, my potrzebujemy wskazówek, ale jakiś rusunków w drewnie. Jakby ktoś przykleił gumę od spodu, też byś twierdziła że to wskazówka? Że to nam w jakikolwiek sposób pomoże? 

- Nie. Ale prędzej spotkasz gumę przyklejoną do spodu stołu, niż wyrytą róże kierunków, nie wydaje ci się? - zapytałam głosem równie przepełnionym pretensjami jak ich ton. 

Pablo ukrył twarz w dłoniach i głośno westchnął, a German patrzył gdzieś w dal. 

Po chwili ciszy odezwał się mój szwagier. 

- Okej. Okej. Może jest to jakaś wskazówka. Ten barman mówił coś jeszcze? 

- Tak. Powiedział, że jak będziemy mieć jakiś problem, to możemy przyjść do tej knajpy wieczorem. 

- Okej. Możemy na chwilę wpaść. - zgodzili się ze mną i po showaniu notesu do plecaka ruszyliśmy w stronę morza. 

 

Kilka godzin później ruszyliśmy do knajpki wujka. Już przed wejściem słychać było głośną muzykę i śmiechy. 

Weszliśmy do środka. Na sali panował półmrok. Przy barze i stolikach siedziała klientela, a na parkiecie w głębi tańczyła reszta klientów. Dominowało głównie światło fioletowe. 

Usiedliśmy przy barze i Pablo na mnie spojrzał:

- Co wam zamówić?

- Ja whiskey. 

- Ja też. - odparłam. 

Mój przyjaciel spojrzał na mnie zaskoczony. 

- Lubusz whiskey? 

- Tak. Jakiś problem? - zapytałam uśmiechając się. 

- Nie. Jesteś chyba jedyną kobietą na tym świecie, która lubi czystą whiskey. - stwierdził mój szwagier nachylając się. 

Nic nie odpowiedziałam dalej się uśmiechając. 

Podszedł do nas Francisco: 

- Słucham moich drogich gości. 

- Trzy razy whiskey proszę. - poprosił Pablo. Szybko otrzymaliśmy nasze trunki. 

Napiłam się mocnego łyka i nachyliłam się do nowo poznanego znajomego:

- Musisz nam pomóc. - powiedziałam, starając się aby mnie usłyszał mimo głośnej "klubowej" muzyki. 

- No? - zapytał, a ja położyłam przed nim notes otwarty na róży kierunków. 

- Co to? 

- Wyryte było pod blatem. - wyjaśnił Pablo. - Musisz nam pomóc. 

Starzec pokazał nam swój palec wskazujący. Obejrzał się na młodego kelnera stojącego za nim. 

- Manolo, zajmij się tymi przy barze. Muszę coś załatwić. - polecił młodzieńcowi i spojrzał na nas. 

- Chodzi o to, że jest to róża kierunków. - powiedział nam. 

- Wooow. Tyle już wiemy. A jakieś szczegóły? - ponaglił go German. 

- Dawaj plan miasta. - polecił ignorując uwagę inżyniera. 

Pablo wyjął płachtę z miejscem knajpy skierowanym do góry. 

- Wie ie co to jest za "mini-dzielnica"? - zapytał Francisco. 

- Tak. Taka, gdzie jest sporo knajpek, barów, restauracji... - odpowiedział mój przyjaciel. 

- Dokładnie. My jesteśmy tu. - wskazał palcem mały, szary kwadracik. - I musicie pamiętać, że to jest środek. 

- Środek czego? - zapytałam. 

- Szefie. - podszedł do nas Manolo. - Z kuchni pana wołają, tak? 

Barman poprosił nas o chwilę i zniknął na wachadłowymi drzwiami. 

- Za ten czas możemy iść potańczyć. - uśmiechnął się Pablo i biorąc mnie za rękę pociągnął mnie na parkiet. 

Po dwóch tańcach wróciliśmy do baru. 

- I co?  - zapytałam Germana. 

- Nic. Nadal na niego czekam. 

- Ileż można gadać z kucharzami, no halo! - oburzył się mój przyjaciel. 

- Pablo, spokojnie. Na pewno zaraz sie to wyjaśni. - uspokoiłam go. - Manolo, gdzie jest Francisco? 

- A co? - zapytał nachylając się do nas. 

- No bo miał do nas wrócić, a...

- Ale on już skończył pracę na dziś. - przerwał mi brunet. 

- J-jak to? - zapytałam marszcząc czoło.

- No... zawołali go do kuchni i akurat wybił koniec jego zmiany. Poszedł do domu. 

- Wiesz gdzie mieszka??? - German szybko nachylił się do chłopaka. 

- Nie pamiętam. - Manolo spojrzał na mnie przepraszająco. 

- Dobra. Może potem go złapiemy. - stwierdziłam biorąc łyka mojego napoju. 

Wydawało się to dziwne. Ma nam przekazać jakąś istotną informację i kiedy dochodzi do kluczowego momentu musi pogadać "na kuchni" i potem już nie wraca. To raczej nie jest normalne, ale stwierdziłam że... może coś się stało? 

Kiedy spokojnie dopijaliśmy drinki Pablo nachylił mi się do ucha:

- Angie, spójrz lekko w lewo. 

Na jego polecenie łypnęłam okiem na lewo. Zobaczyłam dwóch kolesi w czarnych koszulkach siedzących przy wódce. 

- Kto to? - zapytałam cicho. 

- Dobre pytanie. Od kilkunastu minut siedzą i nas obserwują... 

- Może to przypadek? Wydaje nam się, że nas obserwują, a tak na prawdę jesteś przewrażliwiony. - patrzyłam na jego pełną niepokoju twarz. 

- Nie wiem, wydaje mi się to podejrzane. - mruknął i nagle sie uśmiechnął. - Udawaj, że powiedziałem coś strasznie śmiesznego. 

Udałam, że się głośno śmieję i obróciłam się w lewo, do Germana który właśnie rozmawiał, chyba z jakąś przyjezdną. 

Była typową pustą blondyną. Miała długie, zgrabne nogi, czerwoną sukienkę tuż za pupę i popijała Martini. Poczułam ucisk zazdrości w sercu, ale szybko się ogarnęłam zawołałam go po imieniu. 

On natomiast w ogóle nie zareagował i nadal prowadził konwersację. 

W końcu postanowiłam przyjąć inną taktykę. 

Wstałam i poszłam do toalety, a gdy wróciłam podeszłam do szwagra od tyłu, położyłam dłon na jego ramieniu i nachyliłam się. 

- To co kochanie? Idziemy już? - zapytałam zerkając na blondi. 

- Dokąd? - zapytał patrzac nierozumiejąc.

- No mieliśmy iść na plażę... - wymruczałam mu do ucha uwieszając się jego ramienia. 

W tle leciała kolejna skoczna piosenka.

- Ale, bo wiesz... - zaczął inżynier. 

- Chodź idziemy. - pociągnęłam go za rękę w stronę wyjścia i machnęłam do Pablo, żeby płacił a my będziemy czekać pod barem. 

- Zadzwoń! - zawołał German do blondyny i wyszliśmy przed lokal. 

Kiedy staliśmy na ulicy nie bylo idealnej ciszy. 

Z różnych stron dobiegała muzyka i szczęk kieliszków. Noc była letnia, a na niebie widać było księżyc w pełni i miliony gwiazd. 

- Po co to zrobiłaś? Jesteś zazdrosna? - zapytał German opierając się o ścianę. 

- Nie, ale przypominam ci, że masz narzeczoną i przyjehałeś tu pomagać mi, a nie wyrywać panienki. - burknęłam do szwagra i również oparłam się o zimny mur. 

Wyszedł Pablo. 

- Uhh, impreza sie nieźle rozkręciła. Może tam wrócimy i...

- Pablo. Patrzyłeś na tych kolesi jak wycjodziliśmy? - przerwałam mu. 

- Tak. Jeden patrzył w stronę drzwi, ale równie dobrze mógł patrzeć jak tamta brunetka siedzi przy stole, obok szyby. W sumie całkiem niezła...

- Czy wy wszyscy jesteście tacy sami? Żadnego z was pożytku! - wkurzona ruszyłam w stronę hostelu. 

  Weszłam do ciemnego holu i skręciłam w stronę naszego pokoju. Weszłam, wzięłam ręcznik i ruszyłam do łazienki. 

Chłodna woda oblała moje plecy i kark. 

Usłyszałam jak ktoś wali w drzwi łazienki. 

- Angie? Angie, no sorry! No wiem, przesadziłem, ale sama przyznasz że byla ładna. - German nieudolnie tłumaczył się.

- Odsuń się! Już, już lepiej nic nie mów! - usłyszałam pod drzwiami przyjaciela. 

- Angie. Jak się wykąpiesz to pogadamy? Co? Okej? Ochłoniesz i wtedy coś ustalimy. - skończył i odsunął się od drzwi. 

Nic nie powiedziałam. 

Wyszłam spod prysznica, ubrałam się w krótkie dresowe spodnie i koszulkę na ramiączkach. Po wyjściu z łazienki położyłam się na swoim łóżku zaczęłam czytac gazetę, którą kupiłam na lotnisku.

Czułam na sobie spojrzenie z obydwóch stron jednego i drugiego. 

- Angie. - usłyszałam i łypnęłam na Germana. 

Usiadł na moim łóżku i popatrzył na mnie. 

- Wiesz, że to tylko wygłupy. - powiedział Pablo, ktory również usiadł obok mnie. 

- Okej. Ale denerwuje mnie to jak bardzo trakujecie kobiety jak przedmioty. A przynajmniej tak się zachowujecie. - spojrzałam raz na mojego szwagra, a raz przyjaciela. 

- Okej. Zachowaliśmy się jak gówniarze. Nie wiem co się stało, coś nam odwaliło i...

- Ale już jest z nami dobrze. - zapewnił mnie Pablo i ucałował moj policzek. 

- Właśnie. - mój szwagier obdarował pocałunkiem mój drugi policzek. 

  Dwie godziny później leżeliśmy w łóżkach i zamiarem odwiedzenia "naszej" restauracji następnego dnia. 

Leżałam i gapiłam się w sufit w półmroku kiedy... nagle na coś wpadłam. 

- Ej. Obudźcie się! Wiem co oznacza ta róża kierunków!!! - zawołałam i włączyłam lampkę stojącą na stoliku przy łóżku. 

 

×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+

Z góry przepraszam za literówki. Pisałam szybko na telefonie, a tutaj (na blogspocie na telefonie) nie podkreśla mi błędów :( 

Tak. German i Pablo mają nadzieję na jakieś miłosne podboje, a Angie trafia szlag :') xD

Czytam się jutro, a tym czasem serdecznie Was pozdrawiam ;*

~Kasiula ;)