Rozdziała 59

Popatrzyłam na Germana, a on na mnie. Nie mogłam uwierzyć w to co robię. Właśnie będę grzebać w czyimś pokoju. 
- Dobra. Najpierw tu trochę przewietrzmy. - zarządził Pablo i otworzył balkon na oścież. 
- Ja przejrzę ich łazienkę. - odparł German podchodząc do mebla. 
Nie wiem po co chciał przejrzeć ich kibel, ale nie miałam siły go odwodzić od tego pomysłu. 
Mój wzrok padł na biurko i papiery, które zsunęły się z blatu wraz z podmuchem wiatru. Podniosłam kartki i...
- No nie! To jest jakiś żart! - krzyknął German, który zajrzał mi przez ramię. 
- O co chodzi? – zapytał Pablo wchodząc z balkonu.

- Oni… to są notatki dotyczące NASZEJ zagadki! – krzyczał German.

- Ciszej. Nie muszą wszyscy wiedzieć. Ale jak to? Angie? – Pablo delikatnie wyciągnął z moich rąk papiery i zaczął przeglądać.

Ja stałam i patrzyłam w okno. To jest… oburzające. Skąd oni wiedzą, że… Ech…

- Brawo. Ciekawe kto wypaplał. Francisco, czy ten drugi? A może ten który cię podrywał na dole?! – German podniósł głos.

- A ty co? Zazdrosny? A może to ty opowiedziałeś o tej wyprawie tej swojej blondi, w barze?! Hmm?

- Pablo, uważaj sobie! Bo nie ręczę, za…

- Uspokójcie się! Musimy się teraz zastanowić co wiemy i jakie mam szanse, oraz ile oni wiedzą. – przemówiłam im do rozsądku – Po pierwsze, możemy od razu założyć, że wiedzą czego szukać w tym hotelu i wyruszyli na dalsze poszukiwania.

- Wyruszyli w stronę tego pomnika. – odparł Pablo.

- Świetnie. – usiadłam na idealnie pościelonym łóżku i zajrzałam do notatek. – W takim razie zamkniemy teraz pokój, rozdzielimy się i przejdziemy po hotelu. Może ktoś z nas coś zauważy.

Mężczyźni pokiwali głowami.

Po kilku minutach jechałam już windą na sam parter i skierowałam się w stronę recepcji.

Bingo. Przy komputerze siedział ten sam chłopak, który dał mi kartę do pokoju 311.

- Hej. – uśmiechnęłam się uroczo i oparłam o wysoką ladę.

Chłopak natychmiast wstał i ucałował grzbiet mojej dłonie.

- Cześć. – pokazał rząd białych zębów. – Znowu zgubiłaś klucz do pokoju?

- Nie. Ale ostatnim razem go znalazłeś. Więc chyba muszę ci się odwdzięczyć. – rozejrzałam się po holu.

- Okej. Kolacja? Dziś wieczór ma wolne. – szepnął.

- Idealnie. O siódmej będę czekać tu, na dole.

- Nie będziesz musiała czekać ani minuty. – zapewnił mnie.

- Sprawiasz wrażenie, jakbyś był u siebie w domu. Tak swobodnie się tu czujesz… Ile tu już pracujesz?

- Pracuję trzy lata. Ale mój dziadek jest właścicielem tego hotelu, więc gdy byłem mały często tu przychodziłem. Niektórzy z obsługi pamiętają mnie, z czasów kiedy miałem 7 lat i popołudniami biegałem korytarzami tego hotelu. – odpowiedział.

- Aha… ten hotel ma pewnie ciekawą historię… - ciągnęłam temat.

 - Tak. Ale resztę ci opowiem dziś wieczór. – odrzekł tajemniczo.

- Nie mogę się doczekać… - cmoknęłam go w policzek i bez słowa pobiegłam do windy, w której właśnie znikał mój szwagier.

- W co z nim pogrywasz? –zapytał kąśliwie.

- O co ci chodzi? Robie to, żeby wyciągną jakieś przydatne informacje. A ty się nie wtrącaj, proszę... – upomniałam go, ale sama nie mogłam uwierzyć  w to co robię. Gdyby mnie tak ktoś zrobił oburzałabym się, a teraz sama chcę kogoś wykorzystać. Ale cóż… cel uświęca środki.

- A może jestem zazdrosny? – zasugerował, kiedy wychodziliśmy z windy i kierowaliśmy się do pokoju.

- Nie bądź śmieszny. O mnie? –zapytałam dopiero kiedy byliśmy w pokoju. Pablo jeszcze nie wrócił.

- T-tak. – odpowiedział, a głos lekko mu zadrżał.

- Przypominam ci, że twoja narze…

- Ale jej tutaj nie ma… - stwierdził i nachylił się do mnie.

Jego usta jak zwykle smakowały cudownie. Tak cudownie, że miałam wrażenie że latam…

- Masz narzeczoną, German. Za kilkanaście dni bierzesz ślub – przypomniałam mu, gdy skończyliśmy.

- Ale jak na razie jestem tutaj. Nie jestem jeszcze żonaty i mam przy sobie ciebie… - wymruczał uwodzicielsko.

- Koniec tego dobrego. Jak cię tak rozrywa energia, to możesz jechać do naszego hotelu i przywieźć  mi sukienkę. Jest w mojej walizce.

- Wzięłaś ze sobą SUKIENKĘ? – zapytał zaskoczony.

- Ja muszę być przygotowana na każdą okazję. – odpowiedziałam.

Kilka godzin później czekałam już na mojego… opowiadacza o hotelu.

Gdy tylko o 19:00 stanęłam w holu natychmiast do mnie podszedł i wyszliśmy z hotelu na oświetlone ulice i skierowaliśmy się w stronę centrum, gdzie mieliśmy zamiar coś zjeść.

- …ale wiesz, to nie jest jedyna, naprawdę dziwna, rzecz w tym hotelu. Hahah…

Siedzieliśmy w jednej z wielu restauracji i zajadaliśmy jakieś lokalne danie.

Musiałam mu w końcu opowiedzieć o zagadce mojego wuja, aby mógł mi pomóc w rozwiązaniu zagadki.

- Okej… ale! Nie możesz nikomu powiedzieć. Tylko ty, szwagier i przyjaciel. Nikt poza tym. – uprzedził mnie.

- Jasne. – przytaknęłam szybko.

Jego mina spoważniała. Napił się wody i powiedział:

- Cały sekret polega na portretach. – mówił półgłosem. – Kojarzysz te portrety wiszące w korytarzach?

- Tak.  – odpowiedziałam krótko.

- Za którymś z nich jest wskazówka, to pewnego… schowka? Tak to chyba można nazwać.

- A coś więcej? – dopytałam zaciekawiona.

- Nie wiem niczego poza tym. A, i radziłbym wam zajrzeć pod obrazy nocą, a nie za dnia.

- Bo?

- Większa szansa, że się komuś rzucicie w oczy… - mruknął.

  Całą drogę powrotna rozmawialiśmy i prawie całkiem zapomniałam o portretach.

Szliśmy pustą plażą. Tylko bliżej deptaka, w kawiarniach i barach siedzieli turyści i miejscowi popijając drinki, szampany i soki w ładnie oświetlonych lokalach.

Nim się obejrzałam już stałam w holu i żegnałam się z Pedro, bo tak miał na imię.

Gdy zniknął za rogiem pobiegłam jak wariatka do windy i wcisnęłam guzik z numerem „3”.

Po kilku minutach wpadłam jak głupi do pokoju.

Zobaczyłam Germana w samym ręczniku na środku pokoju.

- Wybacz. Myślałem, że wrócisz później. – uśmiechnął się głupio.

- Spoko, nie musisz się ubierać. – starałam się nie zerkać na jego klatę – A ja nie mam czasu na romansowanie… JUŻ WIEM O CO CHODZI Z TYM HOTELEM. Gdzie Pablo? – zapytałam w końcu.

- Siedzi w barze i rozpatruje… To o co chodzi?

- Potem ci powiem, jak Pablo wróci. – odpowiedziałam i zajrzałam w moje notatki. – I proszę cię, ubierz jakąś koszulkę, bo nie umiem się skupić. – powiedziałam, na co on posłał mi całuska i poszedł do łazienki.

  Kiedy Pablo wrócił (ponoć specjalnie dla mnie, bo jakaś piękna brunetka zapraszała go do siebie i najpierw chciał z nią pójść) wytłumaczyłam im o co chodzi z portretami. Teraz pozostało zaczekać już, aż większość hotelu pójdzie spać.

  Było już grubo po 23:00, kiedy wyszliśmy na palcach z pokoju.

- Ty, ale które to piętro jest? – zapytał Pablo.

- Chyba musimy przejść się każdym piętrem – skrzywiłam się.

Umówiliśmy się, że się rozdzielimy i gdy ktoś z nas coś znajdzie, ma dzwonić po tamtą dwójkę.

Szłam szóstym piętrem. Ozdobne kinkiety oświetlały poważne twarze portretowanych mężczyzn, a ja jak idiota każdy podnosiłam i sprawdzałam czy jest pod nim coś niepokojącego.

W połowie prawej części piętra podniosłam jeden z obrazów. Był na nim jakiś chudy mężczyzna, po pięćdziesiątce z długim wąsem.

Uniosłam go lekko za ramę i zobaczyłam linię biegnącą w ścianie i rysującą kwadrat.

Chciałam wyciągnąć tą… klapę? Ale w ogóle mi się nie udało. Wtedy coś mnie olśniło i nacisnęłam lekko kwadrat. Klapka ustąpiła i drzwiczki się otworzyły. Moim oczom ukazała się głęboka „pułeczka” w ścianie, na której leżała jakaś kartka złożona na cztery i po prostu położona.

Natychmiast wzięłam ją do ręki i rozwinęłam. Była już pożółkła i do połowy zabazgrana jakimś tekstem. Natychmiast wzięłam do ręki telefon i wybrałam numer Pablo.

- Pablo, bierz Germana i chodźcie. Czekam na was na szóstym piętrze.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Będzie szantaż! Ale najpierw - z okazji Nowego Roku życzę Wam wszystkiego najlepszego!

a teraz szantaż - 4 komy = next
~Kasiula ;)