Rozdziała 61

- No nieźle. – usłyszałam Germana.

Ja nawet tego nie umiała wykrztusić. Przede mną stały palmy, drzewa i krzaki, a na ziemi można było ujrzeć wąską ścieżkę znikającą w półmroku bujnej roślinności. Byłam w szoku. Mogłam się spodziewać wszystkiego. Ale nie TEGO.  To było jak sen. Właśnie miałam wkroczyć  najbardziej nieznany świat ze wszystkich – świat dżungli.  Świat natury. I mimo to, w tamtym momencie nie przejmowałam się specjalnie tym, co mnie tam spotka. Ani jaguarami, ani wszelki robactwem, ani nawet trującymi drzewołazami. Wręcz przeciwnie, byłam dziwnie odprężona i wyluzowana. W końcu odzyskałam dech w piersiach i powiedziałam:

- No to co? Idziemy? – zwróciłam się w stronę auta i wzięłam nasze plecaki.

Swój zarzuciłam na ramię, a drugi rzuciłam Germanowi. Złapał go, a następnie obserwował jak zamykam auto i chowam kluczyki do wewnętrznej kieszeni w plecaku.

- C-co? – jęknął.

- No co? Chyba się nie boisz… - uśmiechnęłam się wyzywająco i podeszłam do ścieżynki patrząc w głąb lasu.

- Dobra. Chodźmy. – zgodził się w końcu i wkroczyłam z nieznajomy las z duszą na ramieniu i gulą w gardle. Mimo, że nie było tego po mnie widać, w tamtym momencie lekko się stresowałam. Przekroczyłam granicę dżungli z cywilizacją i zagłębiłam się w ciemno- zielono- brązową masę.

Szłam powoli źle udeptaną dróżką.

- Cud, że w ogóle jakaś jest. – skomentował German za moimi plecami, jakby czytał mi w myślach.

Nie odpowiedziałam. Wokoło nie było żywego ducha. To znaczy jakiś żywy duch był na pewno, ale nawet lepiej, że go nie było widać ani słychać.

Szliśmy dobre piętnaście minut w całkowitym milczeniu, każde z nas przytłoczone atmosferą w dżungli.

- Angie, słyszałaś to? – zapytał German pukając mnie w ramię.

- Jeśli chcesz mnie przestraszyć, to ci się to nie uda. – odpowiedziałam od razu.

- Ale ja naprawdę coś słyszałem. – brnął dalej w kłamstwo. – Jakby coś się czaiło w krzakach. Ej, może to Indianie?

Przystanęłam i obróciłam się w jego stronę.

- Chyba za dużo książki „Tomek u źródeł Amazonki” – zaśmiałam się i ruszyłam dalej.

- Czego? – nie zrozumiał żartu.

- Taka powieść. O Amazonii. – wytłumaczyłam mu przechodząc przez głębsze zarośla nie spuszczając z oczu ciemnej ścieżki która powoli, lecz nie ubłaganie, zwężała się.

I wtedy usłyszałam jakiś szelest. Tuż dane mną. Spojrzałam w górę, ale po tym co spowodowało szelest gałęzi.

- I co?! Miałem racje. – zawołał German.

- Przestań – po raz kolejny obróciłam się w jego stronę. – Dobrze wiesz, że w tym miejscu to normalne. A teraz każdy dźwięk wydaje ci się podejrzany.

I kiedy już miał coś powiedzieć usłyszałam głuchy pojedynczy tupot, jak gdyby ktoś zeskoczył z wysokiego muru.

Zamarłam. German też.

Obróciłam się w stronę, z której dochodził dźwięk.

I zobaczyłam…

Dziewczynę?

Miała ciemne, niemal czarne, brązowe włosy i… tylko tyle w tamtym momencie byłam w stanie stwierdzić. Kucała, a ciemne włosy opadały na jej ramiona i zakrywały większą część ciała.

Staliśmy nieruchomo i patrzyliśmy na nią. Czekałam aż pierwsza wykona jakiś ruch.

- Kim jesteście? – zapytała cicho, lecz stanowczo.

- E-em… - zająknęłam się. – Ja jestem Angeles Saramego, a to jest mój szwagier. – wskazałam Germana, którego ciała drżenie czułam tuż za sobą.

- Aha… - mruknęła krótko – Co tu robicie?

- A co to? Przesłuchanie? – zapytał German nerwowo podnosząc głos zanim zdążyłam go powstrzymać.

- Ha! – zawołała nieznajoma prostując się na dwóch nogach. – Tak się składa, że od tego przesłuchania sporo zależy.

Teraz mogłam zobaczyć  w co jest ubrana. Miała na sobie zwykłą, ciemnozieloną koszulkę i szorty w stylu spodni bojówek. Na stopach nie miała żadnych butów, nawet klapek. Na nadgarstku wisiało coś w stylu rzemyka, a na nim jakiś wisiorek. Była troszkę ciemniejszej karnacji, ale była bardzo ładna i wysoka.

- Ja wiem kim jesteście. Ale wy nie wiecie kim JA jestem. – powiedziała tajemniczo.

Już miała coś powiedzieć, kiedy ta nagle coś krzyknęła. Po chwili od góry wleciała papuga, która usiadła jej na przedramieniu.

- Możesz ją zawiadomić, że wykonuję swoje zadanie nienagannie. – powiedziała do ptaka, który szybko zaskrzeczał.

Dziewczyna wybuchnęła głośnym śmiechem i powiedziała:

- Wiem, wiem. Zwykle jestem skromniejsza… - uśmiechnęła się, a papuga odleciała w stronę koron drzew, przez które przebijały się promienie słońca.

Byłam w szoku. Czy ta dziewczyna tak po prostu przeprowadziła właśnie krótką rozmowę z PTAKIEM?!

Obróciła się w stronę w którą podążaliśmy do niedawna i zapytała:

- Idziecie? Czy wolicie zostać tutaj? – zapytała nie spoglądając na nas.

- A co jeśli z tobą nie pójdziemy? – zapytał wyzywająco inżynier.

- Nic dobrego was tutaj nie spotka… - odpowiedziała niemal szeptem i ruszyła naprzód, a my za nią.

Dopiero teraz zauważyłam, że ścieżka kończy się w miejscu, w którym „wylądowała” i dalej musi nas prowadzić. Niczym przewodnik.

Szliśmy dalej. German rozglądał się na wszystkie strony. W oddali usłyszeliśmy wrzask jakiejś małpy. Panował idealna cisza…

- To cisza przed burzą. – powiedziała nagle. – Popołudniu będzie padać. Mam nadzieję, że do tego czasu dojdziemy na miejsce.

- Daleko jeszcze? – zapytałam niczym Osioł ze Shreka.

- Nie, ale nigdy nie wiadomo. Tutaj mogą się przytrafić różne przygody. – wytłumaczyła.

German wyciągnął z plecaka sprej odstraszający owady i już miał nim wypsikać swoją koszulę, kiedy znienacka dziewczyna pojawiła się tuż obok niego.

- Nie wolno. – wyciągnęła z jego dłoni buteleczkę. – Takie coś jest tutaj niedozwolone. Chcesz, aby się Matka Natura zdenerwowała? – zapytała i ruszyła dalej, nie dając Germanowi szansy na sprzeciw.

- Powinni ją wysłać do czubków. – szepnął mi na ucho, kiedy wyszła na przód, daleko przed nas.

- Słyszałam to…! – odkrzyknęła zza wielkiej zasłony z krzaków.

Po półgodzinie wyszliśmy z gęstego lasu wprost na malowniczą i egzotyczną… polanę? Tak to chyba mogę nazwać… Częściowo przysłoniętą drzewami, z których zwisały długie liany i pnącza.

W oddali, w cieniu wysokich drzew można było dostrzec małą chatkę. Była ona z kamienia, przykryta „ichniejszą” strzechą z oknami i eleganckimi (jak na środek dżungli) drzwiami.

Podeszliśmy, a brunetka zapukała do drewnianych drzwi. Otworzyła je stara kobieta. Była odrobinę ciemniejszej karnacji niż tamta dziewczyna i o wiele niższa. Jej twarz pokryta była wieloma zmarszczkami. Ubrana była w jakąś luźną sukienkę i fartuch. Na nogach miała tak zwane japonki, chyba własnoręcznie tkane. Jej włosy były całkowicie białe, upięte w kok.

- Ach, to ty Kate. Wejdźcie, proszę.

Kate przepuściła nas w drzwiach i weszliśmy do domku. Kiedy patrzyłam na niego z zewnątrz spodziewałam się jednej małej izby, jednak wnętrze mnie ogromnie zaskoczyło.

  Po prawej od drzwi stał przy oknie wielki stół na sześć osób, krzesła, a na stole wazon z jakimiś egzotycznymi kwiatkami w środku. Na lewo widać było fotel z podnóżkiem i małym stolikiem. Po sufitem wisiał prowizoryczny żyrandol ze świeczkami. Naprzeciw drzwi cała ściana była REGAŁEM na książki, które były różnej grubości, w różnych obwolutach. Po środku regału wcięcie i w tamtym miejscu przejście do następnego pomieszczenia.

W pobliżu fotela po lewej i stołu po prawej były okna nie tylko od strony frontowej, ale również w ścianach bocznych.

- Napijecie się czegoś? – zapytała.

- Emm… - zaczęłam niepewnie.

- Może twojego soku. Jest najlepszy. – wyprzedziła mnie moja przewodniczka.

Staruszka wyszła do innego pomieszczenia.

- Więc tak masz na imię… - powiedział German do Kate.

- Usiądźcie. – wskazała krzesła i sama usiadła.

Starsza kobieta przyniosła soku i każdemu nalała dużą szklankę.

- To jest Babka. – wytłumaczyła dziewczyna. – Ona…

- Znałam twojego wuja. – przerwała brunetce kobieta.

Zamarłam. Czekałam, aż powie coś więcej.

- Wiele lat temu przyszedł do mnie z prośbą o pomoc. Chciał pomocy w ukryciu czegoś. – mówiła – Niestety nie wiem, gdzie to coś jest ukryte. Podałam mu kilka możliwości, a on wybrał jedną z nich i wymyślił do tego jakąś zagadkę, którą zgaduję prawie rozwiązaliście?

- „Prawie” to trochę za dużo powiedziane. – powiedziałam, kiedy German właśnie opróżnił doszczętnie swoją szklankę. – Nadal szukamy.

- Ale doszliście aż tutaj. – uśmiechnęła się Babka. – Tak jak już mówiła Kate, jestem Babką.

- Babką?

- Babką Zielarką.

- Coś jak szamanka? – zapytałam.

- Mniej więcej.

- Ale szamanki zwykle są w jakiś wioskach.

- Owszem. – zgodziła się.

- Nie mam jej. Ale tu, w tym lesie jest wiele wiosek.

- Może jakaś potrzebuje szamanki…? – zasugerowałam.

- Ale ja nie potrzebuję wioski. – prawie szepnęła.

To była dziwna wymiana zdań. Wzięłam łyk mojego soku. Wooooooow. To było pyszne! Jakby owoce, ale słodkie i kwaśne jednocześnie! Smakowały jak brazylijskie słońce. Jak najlepsze owoce. Smakowały klimatem tego miejsca.

- Mogę prosić jeszcze trochę? – zapytał German, a starsza pani nalała mu soku.

- Tutaj będziecie nocować. – powiedziała, kiedy German i ja opróżniliśmy swoje szklanki.

- A-ale nie chcielibyśmy…

- Nie robicie żadnego kłopotu. – uśmiechnęła się kobieta i kazała nam iść za nią.

Przeszliśmy wejściem w biblioteczce do następnego pomieszczenia. Najwyraźniej była to kuchnia, z której wychodziły dodatkowe dwa wejścia. Poszliśmy w prawo, a tam był pokój z oknami na rzekę płynącą na południe.  Dwa łóżka, duża szafka nocna i biblioteczka. Nie tak imponująca, jak ta w „salonie” ale też niezła.

Kobieta zostawiła nas na chwilę samych i powiedziała, że za chwilę możemy przyjść, bo będzie podawała drugie śniadanie.

- To jakaś paranoja. – szepnął German, kiedy już wyszła. – Naprawdę wierzysz w to wszystko? Że jest jakąś szamanką i znała twojego wuja?

- A niby dlaczego nie? – odpowiedziałam pytaniem. – Poza tym ona jest bardziej zielarką niż szamanką.

- Angie, ty chyba sama nie wierzysz w to co mówisz. A ta cała Kate? Od początku wydawała mi się mocno podejrzana. – mówił dalej.

- German. – upomniałam go. – Może wydaje ci się to idiotyczne, ale to nasz jedyna szansa. Skorzystaliśmy ze wszystkich wskazówek. Wszystkich MOŻLIWYCH wskazówek i zaprowadziły nas tutaj. Do niej.

- Okej, ale nie wydaje ci się że to lekko graniczy z totalnym absurdem? – dalej przystawał przy swoim.

- Dobra, wiesz co? Jeśli ci to nie odpowiada, to droga wolna. Możesz iść. – powiedziałam, lecz sama tak nie myślałam. Denerwowało mnie to, że gasi mój entuzjazm. Jeszcze kila godzin temu mówił, że boi się, że mój entuzjazm ostygnie a teraz sam podcina mi skrzydła.

Bez słowa poszłam do kuchni, gdzie Babka już czekała nad wielkim kociołkiem.

- Podasz mi tamten czerwony pojemniczek? – zapytała wskazując półki za jej plecami.

Sięgnęłam po czerwone drewniane pudełko i zobaczyłam jakiś dziwny pojemniczek tuż obok. Był jasnozielony z wielką literą „A” wymalowaną.

Podałam jej przyprawę po czym pokazałam zieloną buteleczkę.

- Co to jest? – zapytałam zaciekawiona.

- A, to… - mruknęła po czym wlała zawartość do kociołka.

A potem nie mogłam wierzyć w to co się działo. W pomieszczeniu zapanował półmrok i powiało delikatnym wiaterkiem. Mikstura w kociołku zamieniła się w jaskrawą zieloną barwę. A w tafli zobaczyłam twarz wuja Alfreda!

- Angie… - usłyszałam łagodny głos wypełniający kuchnię.

()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()
Siemano! Kolejny rozdział za nami! :D Mam nadzieję, że postać Kate Wam przypadnie do gustu ;)
(o tę stara babcie nie pytam - wiem, że jest super :P)
Życzę miłego weekendu, i czekam na komy
4 komy = next w sobotę ;)
~Kasiula ;)