Rozdziała 72 Krótki rozdział

 Tamtego dnia wyszłam razem z Violettą ze szkoły i skierowaliśmy się do domu. Moja siostrzenica wychodziła dzisiaj ze znajomymi do kina, a później do Francesci, więc ojciec pozwolił jej wrócić później. Z resztą nawet jakby nie wróciła o wyznaczonej porze, to by tego nie zauważył. W tym czasie sam balowałby z kolegami. 

  Ponieważ obiecałam, że podwiozę dzieciaki do kina, dziewczyny przygotowały się i razem z Fede zeszły na dół. Oznajmiłam szwagrowi, że pożyczam jego auto i w czwórkę ruszyliśmy w stronę centrum. 

Wracając wstąpiłam do kilku sklepów. Obiecałam sobie, że nie będę kupować żadnej sukienki na wesele Germana. Miałam zamiar ubrać coś z mojej szafy, zamiast wydawać kasę na kolejne szmatki. Ponieważ spotkałam swoją znajomą, Agnes, wypiłyśmy wspólnie kawę plotkując. Obiecałyśmy sobie za niedługo kolejne spotkanie, tym razem z Pablem i rozeszłyśmy się, każda w swoją stronę. 

  Kiedy wróciłam zbliżał się wieczór. Weszłam do kuchni, gdzie napotkałam Germana. Stał w jeansach i białej koszuli, której dwa górne guziki były odpięte - gotowy do wyjścia.  Wyglądał jak zwykle - idealnie.

- Tylko nie szalej tam. - uśmiechnęłam się i podeszłam do niego. 

- Spokojnie... - mruknął. 

- Co spokojnie? Nie chcę żebyś wylądował w Kac Vegas w Buenos Aires. - zazartowalam. 

- Nie martw się, ja mam zamiar dotrzeć na swój ślub. - odpowiedział i obydwoje zachichotaliśmy. 

Wtedy podszedł i zamknął mnie w swoich mocnych ramionach. Czułam na czubku głowy jak wydycha powietrze nosem. Wtuliłam się w jego tors i zamknęłam oczy. Było mi tak milusio, że nawet nie zauważyłam kiedy do pomieszczenia wszedł Ramallo. 

- Ekhem. - usłyszałam i oderwałam się od szwagra. - Właściwie, to powinniśmy już jechać, Germanie. 

- Tak, Ramallo. Już idę. - odparł w końcu inżynier podchodząc do drzwi kuchennych o otwierając je. 

- Przemyśl ten ślub z Priscillą... może Angie...

- Ramallo, nie tak gło... 

Drzwi za nimi zamknęły się, a oni zniknęli z pola widzenia. 

Nie mając nic do roboty ruszyłam do swojego pokoju i już miałam usiąść na łóżku, kiedy zobaczyłam na nim pudełko. Było kremowej barwy i przewiązane fioletową wstążką. Otworzyłam pudełko i wyciągnęłam to co było w środku. A była to miętowa sukienka! U dołu rozkloszowana, w kształcie litery "A", z szerokimi ramiączkami. Idealna dla mnie! 

Zachwycona tym co znalazłam szybko ją przymierzyłam.

Idealna na mnie! - powtórzyłam w myślach i jeszcze raz spojrzałam w lustro. Zastanawiało mnie od kogo dostałam, tę sukienkę. Zrobiłam jej zdjęcie i wysłałam Pablo z podpisem "Dziękuję ;*" 

Szybko dostałam odpowiedź - "Ale to nie ode mnie :')" 

Myślałam chwilę nad tym co mi napisał i sięgnęłam po pudełko. Na dnie zauważyłam małą kartkeczkę, a na niej wypisane było "Mam nadzieję, że ubierzesz ją jutro. Bo to, że będziesz w niej pięknie wyglądać jest pewne." 

Wzięłam do rąk kartkę i uniosłam do nosa. 

Mmmm... zawsze poznaję ten zapach - German. 

Nie mogłam uwierzyć w to, jaką niespodziankę mi zrobił. Schowałam sukienkę i stwierdziłam że podziękuję mu jutro rano. Zeszłam na dół i włączyłam jakiś film. Akurat leciał jakiś film animowany, więc poszłam do kuchni zrobić sobie popcorn w mikrofalówce. Kiedy wróciłam, na kanapie siedziała już Olga, która również chciała oglądać.

 I tak spędziliśmy cały wieczór na oglądaniu "Madagaskaru". 

----

Rozdział pisany na szybko, bo Edyta Podkówka się domagała ;* xD

A tak serio, to trzy komentarze i będzie kolejny rozdział. A rozdział krótszy, bo chcę Was jakoś zmotywować do komentowania ;) 

Powodzenia 

~ Kasiula ;)