Rozdziała 46. Imprezka.

- Naprawdę? - zapytała Jade, kiedy siedziałyśmy przy stole. Opowiadałam jej właśnie co się wydarzyło w sobotę, że musiałam się wyprowadzić.
- Ale nie każdy musi o tym wiedzieć. - powiedziałam jej, dając do zrozumienia żeby nie paplała o tym na prawo i lewo.
- Jasne, spokojnie kochaniutka. Pary z ust nie puszczę. - zapewniła mnie.
Właśnie byliśmy po zjedzenu super tortu, który przygotowała Olga, a teraz właśnie wyszła Violetta, aby wznieść toast.
  
Mówiła o tym, jak drogi jej jest tata i jak się cieszy, że mogła mu urządzić imprezkę.

A potem na scenę wkroczył León i Thomás i zaśpiewali w duecie " Sofía" od Alvaro Soler.
- Sueño cuando era pequeño
Sin preocupación, en el corazón...
Podeszłam do Ludmiły:
- Gdzie jest twoja mama? - zapytałam, a jej roześmiana twarz natychmiast spoważniała.
- Nie... - szepnęłam przerażona.
- Tak, Angie. Jeszcze jej nie ma...
- Jakim...
- No bo ona dużo pracuje. I jak zapraszałyśmy ludzi na tę imprezę, to...
- Zapomniałyśmy jej o niej wspomnieć. - zakończyła Viola, która się wtrąciła ratując koleżankę.
- Aha. - powiedziałam lekko przerażona. - Ale jak co, to wy się nią zajmiecie. Ja nic nie wiem. - powiedziałam i poszłam w stronę rozstawionych stołów, gdzie obok Santiago siedziała jakaś... dziewczyna.
Na oko odrobinę młodsza ode mnie, grubę, kasztanowe włosy do pasa i śliczna pudrowo-różowa sukienka.
Usiadłam obok chłopaka i zaczęłam z nim rozmawiać, kiedy do naszej konwersacji dołączyła się owa dziewczyna.
- To jest Julia. Dawna przyjaciółka Germana. Przyjaźnimy się. - przedstawił nas sobie.
Wtedy podszedł Pablo.
- No Pablo to już chyba znasz. - powiedziałam do Santiago. - Julia, to jest Pablo. Mój przyjaciel.
- Bardzo mi miło, ale... Angie, może zatańczy...
- O! Nasz Pablito! Angie, nie obrazisz się, jak go sobie na chwilę pożyczę? - wykrzyczała właśnie ciotka Fran, która szła do Santiago, ale widząc mojego przyjaciela od razu zmieniła zdanie.
- Jasne, bierz go. - uśmiechnęłam się złośliwie do mojego przyjaciela, a ona posłał mi równie wściekłą minę.
Uśmiechnęłam się sama do siebie. Leciał wolny kawałek - Ed i jego "Photograph"
Olga tańczyła z Betó, Ramallo ze swoją Margaret, Viola z Tomásem i tak dalej.
A ja siedziałam na ławce i dopijałam drinka, kiedy...
- Czy zechcesz podać mi rękę? - zapytał solenizant jak w ekranizacji "Harry'ego Pottera i Czary Ognia" podają mu dłoń.
- Rękę, nogę... cokolwiek. - odpowiedziałam jak jedna z bliźniaczek Patil i oboje zaśmialiśmy się.

Kiedy Ed się skończył nadszedł Justin Timberlake i "Can't stop the feeling"
Zeszliśmy się czegoś napić, a ja oznajmiłam, że idę do kuchni.
Kiedy wychodziłam, ktoś zadzwonił drzwi.
Któż to? Jakiś spóźnialski-zapominalski?
Otworzyłam drzwi i to był cholerny błąd.
Bo w drzwiach stała Pris.
- Cz-cześć Pris! - uśmiechnęłam się sztucznie słysząc z ogrodu śpiewy młodzieży ze Studio.
 
- Co tu robisz? - zapytałam głupio.
- Mieszkam. Wracam z pracy i jestem skonana. Masakra z tymi... - zawiesiła głos, a ja przerażona kontynuowałam wieszanie jej płaszcza i torebki.
- Wreszcie się na coś przydałaś. - kontynuowała mając na myśli moje wieszanie jej rzeczy. - A co tam się dzieje? - zapytała i skierowała swoje kroki do ogrodu, a ja szubko czmychnęłam do kuchni.
Długo w nie nie posiedziałam, bo wróciła wściekła.
- Jakim prawem zorganizowałaś imprezę z okazji urodzin Germana, a JA nic o tym nie wiedziałam?! No jakim?! - wykrzyczyła, a ja cofałam się nieznacznie.
- A-ale Pris...
- Ty masz pojęcie jak to wpłynie na moją reputację?! Na to jak inni na mnie patrzą? Jakim prawem ty tu w ogóle jesteś?! Nie masz prawa tu być, bo German cię wyrzucił!
- Wcale jej nie wyrzuciłem. - usłyszałyśmy głos mojego szwagra, a jego narzeczona natychmiast się obróciła.
- Kochanie, wszystkiego najlepszego! Bo keszcze nie miałam okazji złożyć ci...
- Dziękuję kochanie, ale może potem? Muszę Angie zwrócić uwagę, bo widzę że kilku rzeczy nie zrozumiała. - powiedział poważnym tonem i poszedł do swojego gabinetu.
- Coś ci zrobiła? - zapytał, kiedy zakmnął drzwi.
- Nie, nic. - odpowiedziałam krótko.
Chcąc przerwać niezręczną ciszę i podałam mu pakunek, który leżał spokojnie na kanapie.
- Co to? - zapytał.
- Chyba prezent, tak? - zapytałam w odpowiedzi, a on tylko zaśmiał się i lekko rozerwał papier.
- Dajesz mi obraz? - zapytał roześmiany.
- Tak. Tylko uwaga. Jest tam jedna rzecz, na którą nie ja wpadłam, tylko autor dzieła. - przestrzegłam go mając na myśli całus.
- Czyli nie ty go malowałaś? - zapytał.
- No nie. Przecież ja bym tak nie namalowała. - odparłam.
- Jakto nie? - zapytał i mnie pocałował. - Przecież ty ślicznie malujesz.
- Ale TAK bym nie namalowała. - odpowiedziałam.
- Tak, jasne. - odpowiedział z wyczuwalnym sarkazmem i wyciągnął obraz z opakowania.
Przez chwilę nic nie mówił.
- Śliczny. Już chyba wiem co miałaś na myśli z tym pomysłem autora... - pocałował mnie czule w policzek. - Ale zobacz to my na hamaku z książkami. I Violetta z lodami. Zawsze jedliśmy razem lody w parku. Było super.
- Raczej tego nigdzie nie powiesisz... - mruknęłam do niego.
- Jak to nie? - zapytał patrząc na mnie. Jedną ręką mnie obejmował, a drugą trzymał przed nami obraz. - Przecież Priscilla dobrze wie, że kiedy byłaś mała czytaliśmy razem książki na hamaku...
- Ale ten całus...? - zapytałam uświadamiając mu to i owo.
- Oj tam. Jakoś przeżyje. Nie musi na niego patrzeć, no nie? - zapytał i zaśmiał się.
- Macie za trzy miesiące ślub. - powiedziałam.
- Tak, pamiętam.
- Może należy już coś zacząć szykować? - zapytałam.
- Mamy AŻ trzy miesiące.
- Chyba TYLKO trzy miesiące. Wiesz jak ten czas szybko zleci? - mówiłam.
- Spokojnie. Jak chcesz możesz być druhną. - uśmiechnął się i czule mnie pocałował. 
- Nawet nie wiem czy będę na tym ślubie. - odpowiedziałam.
- Jak to? Musisz być. Jak masz jakieś szkolenie czy coś, to to przesuń, albo ja przesunę ślub, ale...
- German, Priscilla mnie nienawidzi. Ona mną gardzi. Wystarczy, że się do ciebie uśmiechnę, a ona już na mnie skacze z pazurami albo zamraża wzrokiem.
- Na ślubie tak nie będzie. - uspokajał.
- Dobrze, zastanowię się. A teraz chodź idziemy się napić whiskey. - zaproponowałam.
- Whiskey? Myślałem, że...
- To, że mała ilość kobiet lubi, nie znaczy że ja nie mogę. - przerwałam mu odpowiadajac na niedokończone zdanie.
I wtedy zobaczyłam Pris.
- Idź z nią zatańcz. - wskazałam mu jego narzeczoną.
- A ty? - zapytał.
- Ja mam mnóstwo innych facetów. - uśmiechnęłam się i puszczając mu oczko podeszłam do sceny, gdzie dali mi mikrofon.
- Z dedykacją dla pary, Germana i Priscilli! - zawołałam.
I zaczęłam śpiewać "Amor en el aire".
Powoli inne pary dołączyły się do narzeczonych, a do mnie podszedł León, których dołączył się do refrenu, a potem Ludmiła, Tomás i Viola.
Dziewczyny robiły za chórki i inne, a chlopcy co jakiś czas dołączali się do zwrotek i refrenu lub śpiewali je.
Kiedy śpiewaliśmy wszyscy bili nam brawo. Wszyscy. O, nawet Pris.
Ale solenizant i gospodarz nagle wyszedł do domu, a za nim wybiegła Priscilla, chwilę po tym gdy z głośników rozbrzmiał kolejny Alvaro Soler.
- To dziwne. - mruknęłam siadając obok Santiago.
- Może i tak, ale gość ładnie śpiewa, więc nie przeszkadza mi to. - odparł dopijając drinka.


- O czym ty mówisz? - zapytałam patrząc na niego jak na idiotę.
- To ty nie masz na myśli tego, że trzeci raz puszczają Alvaro?
- Nie? Mam na myśli to, że German nagle wybiegł do domu. - powiedziałam i nałożyłam sobie sałatki.
Jak głupek poszłam za nimi do domu, aby podsłuchać o czym mówią.
Stali w gabinecie pana domu.
- ...ale to nie była ich wina.
- Jak mogły o mnie zapomnieć?! Przecież od razu widać, że zrobiły to celowo! - słyszałam głos Priscilli pełen wściekłości.
- Nie. Od razu widać, że po prostu byłaś wtedy w pracy! Priscilla, ciebie wiecznie nie ma w domu!
- To nie jest moja wina, że mnie tak długo trzymają w pracy.
- To lepiej to załatw, bo wtedy inaczej porozmawiamy. - zakończył wkurzony German i jego kroki skierowały się w stronę drzwi.
W tym czasie szybko uciekłam.
Z czasem towarzystwo młodzieżowe zaczęło się powoli wykruszać.
I wtedy właśnie dorośli zaczynali powoli wariować.
Na przykład jedni siedzieli w kółeczku i grali w pokera. Między innymi Julia, którą niedawno poznałam, Olga, Matías, Santiago i kilka znajomych Germana, których nie znałam.
- Oszukuje! - usłyszałam jak krzyczą, w tym samym momencie, kiedy podeszły do mnie Ludmiła i Violetta.
- Angie, mogę... - zaczęły.
- Oddawaj te ciastka i karty!
- ...iść do Tomása? Na noc?
- Dobra, ale przed 12:00 masz jutro być. Tak jak na zaręczynach, bo inaczej twój tata wstanie i kiedy zobaczy, że cie nie ma zrobi ostrą awanturę. - odparłam.

- Trzymała je w rękawie! - zawołali w kółeczku.
- Jak miała trzymać je w rękawie, jak ma sukienkę na ramiączkach? Co?! - zawołał ktoś inny i zaczęli się ganiać po domu krzycząc o oddawaniu, kart, oszustwie, bzdurach i kłamcach. W końcu wybiegli do ogrodu.
- To było dziwne. - stwierdziła Ludmiła.
- Nieeeeee! Jade, czekaj! To jest niebezpieczne! Nie mów mu tegooooo!!! - z góry wybiegła Jade, a za nią Ramallo.
Przebiegli przez salon i wpadli do kuchni.
- Okej. Ale nie AŻ TAK dziwne, jak TO. - powiedziałam przerażona blondynka i Violetta poszła na górę po szczoteczkę do zębów i ciuchy na zmianę.
Ja w tym czasie siedziałam sobie w ogrodzie i rozmawiałam z nauczycielami z Studio i kumplem Germana.
Kiedy zrobiło się już trochę zimniej i ciemność spowiła ogród, weszłam do domu. I to był błąd.
Tak. Oni tam grali. W salonie. Grali w rozbieraną butelkę.
To był chyba najgorszy pomysł na tej imprezie i na jaki mogli wpaść. Było wszystko: był poker, były śpiewy pt. "Wstawieni i lekko pijani" (nie pytałam nawet kto wymyślił ten idiotyczny tytuł) było tańczenie na stole, ale TO przechodzi moje pojęcie.
Szczególnie, że w tym wszystkim brał udział German. Tak, nasz pan prezes.
I właśnie ściągał koszulę.
A ja właśnie wtedy zrobiłam jedną z głupszych rzeczy:
- Mogę się dołączyć?
- Jasne, Angie! Siadaj obok solenizanta!
Usiadłam i od razu zaskoczył mnie German bez koszuli. Mimo, że widziałam tyle razy to nadal mnie zachwycał swoją klatką piersiową i swoim umięśnieniem.
- Dobra! Ale trochę to urozmaicimy! - zawołał Matías. - Teraz albo rozbieranie, albo zadanie, albo pytanie! Okej?!
- Jasne! - zawołało towarzystwo i od tego się zaczęło.
- Olga zaśpiewa piosenkę Violi "Siempre Brillaras"!
***
- Pablo ściągnij koszulę!
- Brawooo!
***
- Matías, pytanie: kiedy ostatnio ci stanął?
- Hahhahah, co to za pytanie?!
***
- Angie, to będzie wyzwanie po części również dla Pablo. Ale myślę, że on nie będzie miał z tym problemu. Hah!
- Usiądź na nim okrakiem i pocałuj go! - zawołał Pedro.
Westchnęłam, ale nie mogłam wyjść na sztywniarę, więc Pablo położył się na podłodze, a ja usiadłam na nim okrakiem i najpierw musnęłam ustami jego nagi tors, a potem z uczuciem wbiłam się w jego usta.

^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
Rozdział mógłby wzbudzać kontrowersje. Hehe! Rano to się dopiero będzie działo! :'D
Jak tam ostatni dzień wakacji? Ja nie płaczę... wykorzystuje ostatni dzień wolności.
Całuję Was i zapraszam na następny post dotyczący ogłoszeń i spraw organizacyjnych.
Besos
~ Kasiula ;)
P.S. i z góry przepraszam za literówki.